Σε συνέχεια των άρθρων: «Γιατί έφυγα από την Ελλάδα, πολύ πριν την κρίση (και γιατί δεν θα ξαναγυρίσω)« , «Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο…« , φίλος του blog καταθέτει τη δική του άποψη για το ζήτημα.
«Η δική μου ανάγνωση τού ζητήματος:
Ο Ηράκλειτος έχει πει ότι για να βρεις χρυσάφι πρέπει να κοσκινίσεις σωρούς από χώμα. Και καθώς γνωρίζουμε ότι ο Ηράκλειτος δεν ήταν χρυσοθήρας στη Σιέρα Μάντρε και κολλητός τού Χόμφρεϋ Μπόγκαρτ, είναι προφανές ότι ως φιλόσοφος που ήταν, μιλούσε για ιδέες. Και επειδή οι ιδέες σαρκώνονται και σε λόγο, και ο λόγος οργανώνεται σε ζητήματα, φθάνουμε στα ζητήματα.
Για να εκφραστεί λοιπόν ένα ζήτημα με τρόπο σύντομο αλλά και κατανοητό γίνεται κάποιο συμμάζεμα μέσα από απλουστεύσεις ή και γενικεύσεις, που κι αυτές απλουστεύουν τα πράγματα. Αυτό όμως είναι δίκοπο μαχαίρι, διότι δημιουργεί «κρατούμενα» και αφήνει κενά νοήματος, πράγμα που συχνά γίνεται σκοπίμως με σκοπό να εξαφανιστεί στα κενά η αλήθεια. Το μυστικό τής κατανόησης βρίσκεται στα «κρατούμενα» που παίζουν το κρυφτούλι πίσω από τις απλουστεύσεις. Και το να αναζητάς τα κρατούμενα, σημαίνει να «ακούς» λέξεις ανάμεσα στις λέξεις, και να «διαβάζεις» προτάσεις ανάμεσα στις γραμμές. Αυτό ονομάζεται δική σου ανάγνωση του ζητήματος.
Τα εύκολα και τα δύσκολα
Θα ξεκινήσω συμφωνώντας με την δήλωση ότι το να μένεις και να παλεύεις, είναι πάντα το δύσκολο, και όποιος έχει την υπομονή να παρακολουθήσει το σερφάρισμά μου μέσα από τα «κρατούμενα» τού ζητήματος, θα διαπιστώσει ότι τελειώνω συμφωνώντας σοβαρά με την δήλωση ότι το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο.
Προηγουμένως όμως ας πω δυο λόγια για το γλειφιτζούρι που λέγεται ομορφιές τής Ελλάδας. Όταν μου κουνάει κάποιος το δάχτυλο για τις ομορφιές τής πατρίδας μου, νιώθω όπως θα ένιωθε ο Κουστώ αν πήγαινε ο Προφήτης Ηλίας να του μιλήσει για τη θάλασσα.
Έχω δει Γερμανούς να αναπαλαιώνουν σπίτια στην Μονεβασιά και στην Σκιάθο επειδή τους αρέσει νάρχονται στις διακοπές τους για να απολαμβάνουν την ομορφιά. Και να έβαζαν σ’ αυτό προσωπική εργασία την ώρα που κάποιοι ντόπιοι αραγμένοι σε τρεις καρέκλες με τη φραπεδιά τους έκαναν ντοκτορά στο γκρήκ καμάκι, σφυρίζοντας ντου γιου λάικ μαμαζέλ δε γκρής. Τώρα βέβαια δεν τα κάνουν αυτά γιατί εν τω μεταξύ γέρασαν διορισμένοι στο Δημόσιο και βρίζουν την κυρία Μέρκελ για τις περικοπές στη σύνταξη που παίρνουν με προϋπηρεσία το καμάκι των ονειρόξεών τους και το σφύριγμα. Κι από την άλλη, έχω ακούσει ντόπιον να βλαστημάει που δεν του επιτρέπουν να βάλει αλουμινένια κουφώματα στο ανεπανάληπτης ομορφιάς πέτρινο πατρικό σπίτι του στο Γεράκι. Αυτό κάποτε, γιατί τώρα μπορεί να τόχει κάνει φαστφουντάδικο και να σερβίρει πλαστική «φέτα» από την Κίνα, κάνοντας κριτική σ’ αυτούς που δεν έχουν σπίτι στο Γεράκι, αλλά κι αν είχαν δεν θα το έκαναν φαστφουντάδικο.
Και τώρα, στα εύκολα και στα δύσκολα: Το πρώτο κρατούμενο είναι η Τύχη. Κάποτε τηλεφώνησα σε ένα φίλο μου και τού ευχήθηκα «χρόνια πολλά» για την γιορτή του. Εκείνος τότε μου είπε…
-Μόνο αυτό;
-Ναι, του λέω, μόν αυτό. Δώσε μου Υγεία, και τα άλλα είναι δική μου δουλειά.
-Και ο φίλος μας ο Γιώργος, μου λέει ετούτος, ήταν γεμάτος υγεία όταν ξεκίνησε για την Πάτρα, αλλά στον δρόμο τού έπεσε στο δόξα πατρί ένας σουρωμένος από την αντίθετη κατεύθυνση, και πήρε αγκαζέ την υγεία του να πάνε στας αιωνίους μονάς.
Από τότε κι εγώ δίνω μεγάλη σημασία στην θεά Τύχη.
Αν λοιπόν μείνεις εδώ και έχεις την ατυχία να έχεις σπίτι, τότε χάνεις τους συναρπαστικούς αγώνες να βρεις κάποιο σπίτι στα μέτρα σου, και να τρέχεις μετ’ εμποδίων κάθε μήνα στην τράπεζα για να πάρεις χρήματα να τα προσφέρεις πρόθυμα στον ευγενικό σπιτονοικοκύρη σου με την άφατη ικανοποίηση ότι ανακουφίζεις κάποιον συνάνθρωπό σου. Αν μάλιστα στην ατυχία σου αυτή συμβαίνει να είσαι ανύπανδρος και μένεις με τους δικούς σου, τότε χάνεις την απόλαυση να τρέχεις από μαγέρικο σε μαγέρικο και να χαϊδεύεις τα δεκάευρα που προσφέρεις στον αναξιοπαθούντα εστιάτορα. Η μεγάλη ατυχία όμως είναι να είσαι διορισμένος στον Δημόσιο Τομέα. Εάν μάλιστα είσαι σε έναν οργανισμό που αντί να έχει χίλιους πεντακόσιους υπαλλήλους έχει μόνο επτά με οκτώ χιλιάδες, τότε παλεύεις συνεχώς ενάντια στον συνωστισμό, ιδιαιτέρως αν πάσχεις από αγοραφοβία, χωρίς να έχεις τουλάχιστον την κυρία Ρεπούση (με ποστ-ντοκ στους συνωστισμούς), να τραγουδάει τον καημό σου. Άσε πια το έξοδο τού αποσμητικού μέσα σ’ αυτήν την πολυκοσμία. Φαντάσου τώρα να χάσεις το επίδομα κανονικής προσέλευσης, ενώ εσύ είχες προσέλθει κανονικά, αλλά καθυστέρησες δυο ώρες στο χτύπημα της κάρτας σου επειδή στο ρολόι υπήρχε ουρά δυο χιλιόμετρα, και ως τελευταίος που μπήκες έπρεπε να χτυπήσεις έξοδο πρώτος, για προλάβει ο τελευταίος να χτυπήσει κάρτα πριν το ραντεβού του στην καφετέρια.
Φαντάζομαι πόσο δύσκολο ήταν για σένα να στερηθείς την απόλαυση τής απόκτησης κάποιας ειδικότητας, αφού το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι η διεκπεραίωση γραφειοκρατικών και κομματικών εκδουλεύσεων.
Αν μάλιστα είσαι υπεράριθμος σε Δ.Ε.Κ.Ο. ξέρω το πρόβλημά σου, διότι κάθε μέρα με σταματούν στον δρόμο συνάδελφοί σου και μού ζητούν συγγνώμη που πλήρωνα επί 44 χρόνια κρατήσεις μισθών, αδειών και δώρων, που μου τα έκοψαν –πληρωμένα επί 44 χρόνια ξαναλέω- για να μη χάσουν αυτοί τα δώρα τους στην κοπιαστική προσπάθειά τους να προσθέτουν ζημιές στους Δήμους, διευκολύνοντας εργολάβους να πληρώνονται βαπορίσια για άχρηστα έργα.
Δυσκολία σού λέω, χωρίς ακόμη να αναφερθούμε στις τύψεις που έχει το πλήρωμα του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, που χιλιάδες συνάνθρωποί τους αναγκάζονται να αυτοκτονήσουν για να διατηρηθούν στον Δημόσιο Τομέα οι τριπλάσιοι έως πενταπλάσιοι από τους απαραίτητους. (Στην πάλαι ποτέ Ολυμπιακή ήσαν δεκαπλάσιοι και βάλε. Πληρώναμε επί έτη τους μισθούς τους, πληρώσαμε τα εφ’ άπαξ τους, και θα πληρώνουμε για πολύ καιρό τις συντάξεις τους –και για όλα αυτά φταίει η κυρία Μέρκελ, μη το ξεχνάμε αυτό).
Συμφωνώ επίσης στο ότι το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο, αφού αυτό είναι γεμάτο συναρπαστικές αλλά πάντως εύκολες προκλήσεις. Όπως για παράδειγμα αν η οικογένειά σου δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδά σου, οπότε τρέχεις δεξιά και αριστερά για δουλειά (ενώ εδώ απλά θα πήγαινες Αριστερά) πλουτίζοντας από μικρός τις εμπειρίες σου, και αποκτώντας νέες δεξιότητες. Μια άλλη συναρπαστική ευκολία είναι να κερδίσεις τους ανταγωνιστές σου στην γλώσσα τους. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εύκολο σπορ είναι να μάθεις άμεσα Γερμανικά ας πούμε, σαν τη μητρική σου γλώσσα και μάλιστα σε πανεπιστημιακό επίπεδο, υπερνικώντας ακόμη και ρατσιστικές συμπεριφορές.
Σε λυπάμαι που δεν είχες την ευκαιρία να τα απολαύσεις αυτά, και μαράζωσες στην ρουτίνα γραφείο-σπίτι, σπίτι-γραφείο, με ενοχλητικά διαλλείματα από πληκτικό σινεμά, ανιαρό ποδόσφαιρο, και εκκωφαντικό ξενυχτάδικο. Χωρίς να ξεχνάμε τις καταπιεστικές υποχρεώσεις με παρέες για κάποιο ταβερνάκι και άλλες τέτοιες δυσκολίες με τις οποίες παλεύεις όταν δεν φύγεις έξω, αλλά μείνεις στο κάτεργο τού αποκρουστικού Δημόσιου Τομέα, τον οποίο πολλοί εμίσησαν, αλλά τα χαυνωτικά προνόμιά του ουδείς.
Η ευκολία της φυγής όμως, είναι ιστορική μοίρα τού γένους μας. Φαντάσου πόσο εύκολη λύση ήταν για τους Βυζαντινούς λόγιους να την κοπανίσουν στην Δύση αγκαλιά με τα βιβλία τους, ή για τους άλλους που συνωστίζονταν στην προκυμαία τής Σμύρνης τετρακόσια χρόνια αργότερα.
Σε λυπάμαι από τα κατάβαθα τής ανθελληνικής καρδιάς μου.
Αλέξανδρος Αρκάς -Σίσυφος
by Αντικλείδι , https://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Γιατί έφυγα από την Ελλάδα, πολύ πριν την κρίση (και γιατί δεν θα ξαναγυρίσω)
Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο…
Η νέα ζωή των μεταναστών στην Αυστραλία
Το ρεκόρ της ανεργίας και η μετανάστευση
«Η ροδιά μου, η μετανάστευση και μια αυτοκτονία»
Αντικλείδι 
#1 by trendy on 13/11/2012 - 2:46 μμ
Ενδιαφέρουσα άποψη.
Νομίζω ότι πια είναι δύσκολες και οι δύο επιλογές.
Ούτε να φύγεις είναι εύκολο, αλλά ούτε και να μείνεις…
#2 by miss espresso on 13/11/2012 - 5:39 μμ
Είτε μείνεις είτε φύγεις, εφ’ όσον αγαπάς την πατρίδα σου θα πονάς με την κατάντια της. Αν μείνεις εδώ θα πρέπει να παλέψεις με τα θηρία κι αν φύγεις θα νιώθεις την αδικία ότι δεν χωράς στο ίδιο σου τον τόπο.
#3 by Ανάξαρχος Ευδαιμονικός on 13/11/2012 - 6:44 μμ
Οποιαδήποτε απόφαση λαμβάνουμε , οφείλουμε να κατανοήσουμε ,ότι έχει κόστος. Είναι ανθρώπινο να επικεντρώνουμε τη προσοχή μας στα πιθανά αναμενόμενα οφέλη, αλλά φρόνιμο είναι να αναζητούμε παράλληλα και το ρίσκο, που αναλαμβάνουμε. Ασφαλέστερη μπορεί να είναι η απόφαση , όταν στα δικά μας μάτια το ισοζύγιο οφέλους – κόστους φαίνεται θετικό.
Επειδή η παραπάνω διαδικασία δεν είναι ούτε εύκολη, αλλά επιπλέον σε καμία περίπτωση δεν εγγυάται πως η απόφασή μας θα είναι τελικά προς το δικό μας συμφέρον, χρειαζόμαστε και τη τύχη ή τον Θεό , για όποιον πιστεύει σ’ Αυτόν. Η ευχή η δική μου για όποιον επιλέγει να μείνει , αλλά και για όποιον επιλέγει να φύγει είναι η εξής : Μακάρι το μέλλον να δείξει ότι πήρε τη καλύτερη απόφαση για τον δικό του τον εαυτό και για τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί γι’ αυτόν.
#4 by ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ on 14/11/2012 - 9:43 πμ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ and commented:
Add your thoughts here… (optional)
#5 by mykonoss on 14/11/2012 - 6:18 μμ
Είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι…
Αγαπητό Αντικλείδι, αγαπητοί αναγνώστες και αναρτώντες στο blog, μη φύγει κανείς χρήσιμος και μη μένει κανείς ΑΧΡΗΣΤΟΣ.
Το θέμα είναι απλό, εμείς χρόνια τώρα το κάνουμε δύσκολο.
Χρειάζεται να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, στα χέρια της λογικής και του σεβασμού. Αυτές οι δύο αρχές λείπουν από την Χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες και για τον λόγο αυτό υποφέρουμε.
Προτείνω λοιπόν κάτι απλό:
Να γίνει ένα blog, προτείνω για όνομα το ‘Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ’ κατά το ‘Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ’.
Στο blog αυτό να αναρτώνται διάφορες περιπτώσεις αδικίας του τόσο διεστραμμένου κράτους μας, όπως αυτό εκφράζεται σήμερα.
Να μπορεί το κάθε μέλος να καταθέτει την άποψη του, ώστε να διαμορφώνεται σωστή άποψη.
Στην συνέχεια, να καταθέτουμε μηνύσεις, προσφυγές κατά των διοικούντων αλλά και αυτών που έλαβαν τις λάθος αποφάσεις, αν είναι ζωντανοί.
Πιστεύω ότι με τον τρόπο αυτό θα πάρουμε κάποιο μέρος του προβλήματος στα χέρια μας.
Ζούμε σε μία ευλογημένη Χώρα, είναι κρίμα να την καταστρέφουμε έτσι.
Αν θέλετε να αρχίσει το blog τώρα, κάνω τις παρακάτω προτάσεις:
1. Ενοικίαση από το Κράτος της ετήσιας άδειας ΤΑΧΙ, έναντι ενός ποσού σε όποιον ενδιαφέρεται, έναντι ενός ποσού κάθε χρόνο (πχ 10.000) για Αθήνα).
2. Να μην ξαναψηφίσουμε ηθοποιούς και δημοσιογράφους (κίνημα στο facebook). Για δείτε, είναι πολλοί!!!
3. Οποιαδήποτε σύνταξη υπάρχει, να βγαίνει αναλογικά ανάλογα με τα χρόνια που κάποιος έχει ασφαλιστεί και τα χρήματα που έχει πληρώσει. Να σταματήσει επιτέλους το παραμύθι με τους υψηλοσυνταξιούχους…
4. Όποιος είναι κάτω από 65 ετών, παίρνει απλώς μία σύνταξη 150 € τον μήνα, μέχρι να μεγαλώσει. Αναδρομική ισχύς.
5. Για κάθε πρόσληψη με πολιτικά μέσα, να γίνει άμεση απόλυση και πρόστιμο στους μεσολαβήσαντες πολιτικούς ύψους 15.000 ανά εργαζόμενο.
6. Άμεση κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης. Ας πάρουν από τα ταμεία τους.
Δεν τελειώνει η λίστα, απλώς χρειάζεται να γίνε η αρχή. Μην περιμένετε να διορθωθεί η κατάσταση με τους υπάρχοντες στην Βουλή, είναι όλοι το ίδιο ηλίθιοι και διαβρωμένοι από το σύστημα.
Αν γίνει η αρχή, τότε θα ξαναγυρίσεις στην Ελλάδα, όπως επίσης και η λογική.
Με εκτίμηση,
Ο Ανεξάρτητος Νησιώτης.