NY Times: «Η Ελλάδα πίνει το κώνειο»

Το προχτεσινό editorial των New York Times. 

Γιατί έφυγα από την Ελλάδα, πολύ πριν την κρίση (και γιατί δεν θα ξαναγυρίσω)

«Χαίρετε. Κατ΄αρχάς να συστηθώ: με λένε Ιωάννα. Είμαι Φυσικός, σύζυγος, και μαμά. Είμαι Ελληνίδα, αλλά αισθάνομαι σκόρπια παντού. Στην Ελλάδα δεν ταιριάζω, γιατί είμαι «αλλιώς». Πάντα ήμουν δηλαδή. Και όντας Ελληνίδα, δεν ταιριάζω πουθενά αλλού. Αλλά από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ονειρευόμουν μια ζωή σε αυτό το «αλλού». Και σήμερα, που δεν ζω πια στην Ελλάδα, είμαι πολύ, μα πολύ ευτυχισμένη και δε θέλω ποτέ, μα ποτέ να επιστρέψω στην κόλαση της πατρίδας μου, εκτός κι αν αυτή η πατρίδα αλλάξει δραματικά. Θα αρχίσω εξηγώντας σας γιατί ήμουν στην Ελλάδα δυστυχισμένη, και γιατί η ζωή μου στη Γερμανία με έκανε ευτυχισμένη.

Η νέα ζωή των μεταναστών στην Αυστραλία

Μια εξαμελής οικογένεια και ένας 36χρονος αρχιτέκτονας περιγράφουν τις δυσκολίες, αλλά και τις ευκολίες που συνάντησαν.

Πού είναι οι διανοούμενοι – Ζητούνται κριτικές φωνές με ανεξαρτησία γνώμης και αναλυτικό πνεύμα

Κάθε λίγο και λιγάκι κατηγορούνται οι άνθρωποι του λόγου ότι αποφεύγουν να θίξουν τα κακώς κείμενα στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας, ότι λουφάζουν, αδιαφορούν για τα προβλήματα του λαού ή ότι, όταν και αν μιλήσουν, τάσσονται υπέρ των συμφερόντων των ισχυρών του χρήματος και της εξουσίας και περιφρονούν τον λαό. Οι κατηγορίες αυτές, μέχρι να εμφανιστούν τα κοινωνικά δίκτυα, διαδίδονταν μέσα από τον έντυπο και τον τηλεοπτικό λόγο. Τώρα πλέον, με τη μαζική και απότομη είσοδο στη ζωή μας των κοινωνικών δικτύων, αυτή η άποψη περνάει από το ένα like στο άλλο.

Κυβέρνηση ικανών τεχνοκρατών, τώρα!

Το κράτος-θηρευτής εξοντώνει το κοπάδι. Καμία ελπίδα όσο διαφεντεύουν τη χώρα οι υπαίτιοι της καταστροφής της. Οι προϊστορικοί θηρευτές ζούσαν εξοντώνοντας και καταβροχθίζοντας τα θηράματά τους.

Η Ελλάδα μπορεί

Ναι υπάρχει μια χαλαρή ένωση ανθρώπων που ονομάζεται «Η Ελλάδα μπορεί». Προσπαθούν μέσα από ομιλίες και συνεντεύξεις να προβάλλουν Νεοέλληνες που μέσα από την γκαντεμιά της κρίσης πάνε ένα βήμα μπροστά.

Απληστία, κρίση και σύγκρουση γενεών

Το ότι υποθηκεύαμε το μέλλον των νέων γενεών ένας κόσμος το είχε αντιληφθεί αρκετά πριν από την κρίση, και όσοι έκαναν ότι δεν άκουγαν, το αντιλήφθηκαν με βίαιο τρόπο -και το πλήρωσαν, αλλά όχι μόνον αυτοί- όταν ξέσπασε η κρίση. Αλλωστε, και όσοι άκουγαν, δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις τούς έβαζαν στο περιθώριο. Γενικά, ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας λειτουργούσαν με βάση το τι ακουγόταν ευχάριστα, αδιάφορα αν ήταν και ψεύτικο, αρκεί να ησύχαζε την ψυχή – για να παραφράσω Σαββόπουλο και Bob Dylan.

Η στάση των εταίρων στην ελληνική κρίση

Ζούμε σε μια χρονική στιγμή που καταγράφεται στην ιστορία της Ευρώπης ως εποχή της ευρωπαϊκής αποδομήσεως και στην ελληνική ιστορία θα μείνει γνωστή ως εποχή των μνημονίων. Αυτή είναι η πραγματικότητα, οφείλουμε να την αποδεχθούμε, να συμβιβαστούμε με αυτήν και να τη συζητήσουμε με νηφαλιότητα. Παράλληλα, η παγκόσμια οικονομική κρίση των εσχάτων αποκάλυψε με τρόπο κυνικό μα και οδυνηρό αυτό το οποίο ο καθένας μπορούσε να υποψιαστεί, είτε πρόκειται για άτομο είτε για συλλογική ομάδα είτε για έθνος.

Guardian: Πλησιάζει στο τέλος η κρίση της ευρωζώνης;

Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ υποστηρίζει ότι πλησιάζει το τέλος της οικονομικής κρίσης. Η βρετανική εφημερίδα «Guardian» ρώτησε πέντε ειδικούς αν συμφωνούν.

Ενα πείραμα στην αγορά εργασίας

Οι Ελληνες εργοδότες δεν αναζητούν, πλέον, εργαζομένους ούτε οι Ελληνες -κυρίως νέοι- άνεργοι αναζητούν εργασία. Η θλιβερή αυτή διαπίστωση προκύπτει τόσο από τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, όσο και από μεγάλες διαδικτυακές υπηρεσίες εύρεσης εργασίας για ελεύθερους επαγγελματίες, σε διεθνές επίπεδο.

Ευρωκρίση και η κατάρρευση της Ελλάδας

Η κρίση στην Ευρωζώνη αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη απειλή τόσο για το ευρωπαϊκό εγχείρημα όσο και για την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας. Επίσης, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η σημερινή δραματική κατάσταση της Ελλάδας αποτελεί ένα κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκό πρόβλημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η δική μας ανίερη συμμαχία

Μια από τις εθιμικές ανοησίες που κυκλοφορούν ακόμα και σήμερα, αντλώντας την πειστικότητά τους από τη δύναμη της αδράνειας που έχουν τα κλισέ, είναι ότι η πολιτική τάξη μας αντιστέκεται στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις από τον φόβο του πολιτικού κόστους. Ποιου πολιτικού κόστους τώρα πια; Τα κόμματα της εξουσίας έχουν καταρρεύσει ακριβώς λόγω των «εναλλακτικών μέτρων» που υιοθετούν για ν’ αποφύγουν τις μεταρρυθμίσεις. Και ξέρουν πολύ καλά ότι η ελεύθερη πτώση τους θα συνεχιστεί ώς την εξαέρωσή τους όσο παίρνουν τέτοια μέτρα. Οπότε;

Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση αξίζει το Νόμπελ Ειρήνης

Δεν χρειάστηκε πολύ χρόνος για να ξεκινήσουν οι κραυγές χλευασμού από την στιγμή που ανακοινώθηκε η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ειρωνικός τόνος αναδύθηκε ακόμα και μέσα από τις σελίδες περιοδικών όπως το Foreign Policy, στο οποίο ο Daniel W. Drezner χαρακτήρισε τη νίκη της ΕΕ «χιουμοριστική».

Τρόμος πάνω στη γέφυρα

Άκουσα κάποιον να λέει ότι είμαστε σε κρίσιμη μεταβατική εποχή. Ναι: από το τρυφηλό πριν στο απειλητικό μετά, και το ανάμεσα σκέτη αγωνία.

Γιατί δεν επιμείνατε κα Μέρκελ ;

Ναι, εντάξει, το ξέρουμε.Απέναντι από την Άγκελα Μέρκελ, αυτές τις μέρες, έδωσε την παράστασή της όλη η Ελλάδα της χρεοκοπίας. Ο επιχορηγούμενος κρατικός συνδικαλισμός που απομυζεί τις ΔΕΚΟ, τα τρωκτικά των δημοσίων ταμείων, η επικολυρική δημοσιογραφία της δραχμής, οι κομματικές αργομισθίες, η μαυραγορίτικη επιχειρηματικότητα, οι νεκροζώντανοι συνταξιούχοι, οι φοροφυγάδες, τα φακελάκια, οι φτωχοί εκατομμυριούχοι της Ελβετίας αλλά πένητες για την εφορία, η κομματική διανόηση του εξαργυρώσιμου λαϊκισμού. Ο ελληνικός παρασιτισμός ενωμένος ενάντια στις «δυνάμεις κατοχής». Όμως σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει και μια άλλη κοινωνία.

Συναίνεση, διχασμός, υποκρισία

 

«Αυτό που κατέστησε ισχυρή την Αγγλία είναι ότι, από την εποχή της Ελισάβετ, όλες οι πλευρές συμφωνούσαν ότι πρέπει να υποστηρίξουν το εμπόριο. Η ίδια Βουλή που αποκεφάλισε τον βασιλιά ασχολιόταν με τους υπεράκτιους εμπορικούς σταθμούς σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Αχνιζε ακόμα το αίμα του Καρόλου Α΄ όταν η Βουλή αυτή, που αποτελείτο σχεδόν μόνο από φανατικούς, ψήφισε τον ναυτικό νόμο του 1650».

Δημοκρατία ή βαρβαρότητα

Τα τρία τελευταία χρόνια όσο περισσότερο ανθεί η πραγματική βία στην ελληνική κοινωνία, τόσο και πολλαπλασιάζονται τα κείμενα και οι απόψεις, που αντί να επιχειρούν να εξετάσουν πολιτικά το φαινόμενο της βίας, το ανάγουν σε ζήτημα ηθικής και ηθικολογικής διάστασης, του τύπου δεν «επιτρέπεται να δέρνουμε τους άλλους». Οι ανιστόρητες ταυτίσεις των διαφόρων μορφών βίας, ταυτίσεις που υποτίθεται ότι καταδικάζουν τη βία απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται, το μόνο που κατορθώνουν είναι να αναπαράγουν τις κυρίαρχες αντιλήψεις μιας εποχής που σηματοδοτούσε το λυκόφως της προνεωτερικής κοινωνίας και το λυκαυγές της νεωτερικής.

Μικρομεσαίοι ευεργέτες

Γιατί σήμερα έχουν εκλείψει από την Ελλάδα οι εθνικοί ευεργέτες; Δεν είναι μόνο η ταινία του Γιάννη Σμαραγδή για τον Ιωάννη Βαρβάκη («Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι») που καθιστά το ερώτημα επίκαιρο. Είναι και ο τραγέλαφος της «δωρεάς» των 600 δισ. δολ. από ελληνοαμερικανούς εκατομμυριούχους (;) της οργάνωσης END (End National Debt), που όχι μόνο θα διέγραφαν το ελληνικό χρέος, αλλά θα επένδυαν και στην ανάπτυξη της χώρας. 

Πλούσιοι με τύψεις

Στη χώρα τού «είσαι ό,τι δηλώσεις» τώρα είναι στη μόδα να δηλώνεις «είμαι ένας από εσάς»! (Από τον Χατζηνικολάου και τον Λαζόπουλο μέχρι τον Λάλα και την Άντζι Σαμίου).

Πώς γίνεται κάποιος φασίστας

Η μετατροπή ενός ανθρώπου σε φασίστα δεν είναι μια απλή διαδικασία. Συνήθως παίρνει χρόνο. Ακολουθεί σχεδόν πάντα μια πατέντα, μια διαδικασία στην οποία αφού μπουν τα θεμέλια χτίζεις τα πατώματα μέχρι που φτάνεις στην κορυφή. Ορισμένες φορές η διαδικασία είναι τέτοια που δεν την καταλαβαίνει ούτε ο εμπλεκόμενος. Δεν λέει δηλαδή αύριο θα γίνω φασίστας, ούτε έχει μια ημερομηνία σταθμό την οποία γιορτάζει ως τα γενέθλια της φασιστικής του ζωής. Η μετατροπή ενός ανθρωπάκου-κάμπιας σε ναζιστική-πεταλούδα είναι μια σύνθετη διαδικασία την οποία σας παρουσιάζουμε:

Αναγκαίο, ελλιπές και κοινωνικά άδικο. Υπάρχουν κοινωνικά δίκαια μέτρα;

Το πακέτο των μέτρων που εξαγγέλθηκε μπορεί να χαρακτηρισθεί εθνικά αναγκαίο, τεχνοκρατικά ελλιπές και κοινωνικά άδικο.

Quo vadis Graecia?

Πού πας Ελλάδα; Από το 2008 το ερώτημα απασχολεί ηγέτες υπερδυνάμεων, αγχώνει ευρωκράτες των Βρυξελλών και φοβίζει το πανελλήνιο. Εύλογη η ανησυχία καθώς η εθνική οικονομία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση: εισοδήματα πεσμένα 20%, επενδύσεις στο μισό, η ανεργία στα ύψη. Έντεκα εκατομμύρια πολίτες εξαρτώνται οικονομικά από δυόμισι εκατομμύρια θέσεις εργασίας ενός ιδιωτικού τομέα που παραπαίει. 

Προσπαθούν να διασώσουν, όχι να αλλάξουν

Είναι κάτι ξύπνιοι που λένε, πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού. Είναι οι ίδιοι ξύπνιοι που λένε τα νούμερα δεν βγαίνουν, η συνταγή είναι λάθος. Αυτοί όλοι προσπαθούν να σβήσουν την πραγματικότητα, να μας κάνουν να ξεχάσουμε την ιστορία. Να ξεχάσουμε την τραγική τριετία 2007-2009, όταν το πρωτογενές έλλειμμα του δημοσίου έφτασε τα 24 δις το χρόνο.

Αντώνη, χάσαμε…

Όπου Αντώνης, ένας άνθρωπος που είναι τιμή να σε θεωρεί φίλο. Τον γνώρισα στο twitter κι από τότε τα λέμε στα μέιλ και κάνουμε ανταλλαγή στις πίκρες. Βέβαια, εκείνος είναι αισιόδοξος. Όμως, ποιος είναι τέλειος σε αυτό τον κόσμο; Χτες, λοιπόν, του έγραψα «Αντώνη, χάσαμε…». Και για πρώτη φορά τον διάβασα να λέει «μάλλον».

Εμείς οι δημοσιογράφοι

        του Γιάννη Παντελάκη
Εμείς οι δημοσιογράφοι, έχουμε δυο-τουλάχιστον-κακές συνήθειες. Η πρώτη, είναι πως έχουμε άποψη για όλα ή για σχεδόν όλα.

«Βλέπω ένα πι…»

Μια καφετζού διαβάζει το φλιτζάνι κι εκεί διακρίνει ένα «πι». Δεν είναι η μεγάλη πόρτα που κάποιος θα διαβεί ούτε το ορθοπεδικό πι των ανήμπορων. Είναι το δέκατο έκτο γράμμα της αλφαβήτας και η καφετζού διστάζει προτού μιλήσει: «Βλέπω ένα πι. Πετυχία είναι, ποτυχία είναι… δεν ξέρω». 

H κοινωνία μας αυτοκτονεί

Νύχτα, το αυτοκίνητο παίρνει αργά τις στροφές στο σκοτεινό δρόμο. Μέσα στο αμάξι, τσακωνόμαστε. Θέμα, το αγαπημένο των διακοπών. Οι αποδείξεις. Πάλι δεν μας έδωσαν, πάλι ακούσαμε το αντιμνημονιακό ποίημα. Ωραίοι τύποι είσαστε, λέει θυμωμένα, γιατί είναι ακόμα στην ηλικία που δεν ανέχεται γκρίζες ζώνες στη ζωή. Ωραία τα γράφετε, μόλις όμως το πρόβλημα φτάσει στους φίλους μας, στο περιβάλλον μας, δεν λέτε κουβέντα. Δεν είμαι σταυροφόρος, απαντάω νευριασμένα, γιατί ξέρω ότι δεν είναι η σωστή απάντηση.

Πιράνχας, συνταγές και πολυφαρμακία

Είναι μια αλήθεια πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η φαρμακευτική επιστήμη έχει προσφέρει μεγάλη βελτίωση στην ανθρώπινη ζωή. Τεράστια ποσά ξοδεύονται από τις φαρμακευτικές εταιρίες στην έρευνα και εξέλιξη φαρμάκων, που βελτιώνουν την ζωή του ανθρώπου.

Το ελληνικό αδιέξοδο

Το τελευταίο τεύχος του Γερμανικού Περιοδικού Φιλοσοφίας είναι αφιερωμένο στο γερμανοτραφή στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη που είχε διαβλέψει την ελληνική κρίση από το 1998, χρονιά του θανάτου του.

Εικόνες από Ελλάδα σε πόλη της Αμερικής

Στο Στόκτον, τη χρεοκοπημένη πόλη της Καλιφόρνιας, όλες οι προσπάθειες δεν κατάφεραν να σώσουν την οικονομία.

Ο θεός του χρέους

Εντελώς διαφορετικά πράγματα απ’ όσα μας τυραννούν σήμερα είχε στο μυαλό του ο Κωστής Παλαμάς όταν, στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», έγραφε τον στίχο «Θεός αλύπητος· το Χρέος». Για άλλο Χρέος μιλούσε, των υψηλών ιδεών, όχι γι’ αυτό που μετριέται με ευρώ.

Η ελληνική «ιερή αγελάδα», ονόματι δημόσιος υπάλληλος

Στη μακρινή Ινδία υπάρχει ένα ζώο που δε θανατώνεται ούτε καταναλώνεται, αντιμετωπιζόμενο ως ιερό: η αγελάδα. Στην κοντινή Ελλάδα υπάρχει ένα είδος υπαλλήλου που αντιμετωπίζεται ως «ιερή αγελάδα»: ο δημόσιος υπάλληλος. Μετά από μία διετία μη συγχώνευσης ή κατάργησης περιττών δημοσίων οργανισμών και μιας εφεδρείας-παρωδίας, η τρόικα από χθες το έκανε σαφές: απολύσεις εδώ και τώρα.

Αρζεντίνα: μια νύχτα στα κλαρίνα

«Από παιδί με μάγευαν τα μακρινά ταξίδια/ σε μέρη που στα όνειρα είχα μονάχα δει/ γιαυτό κι εγώ μπαρκάρισα μια νύχτα σ ένα τρένο/ πέρασα από τη Λάρισα και βγήκα Αργεντινή»….

Το γερμανικό αίνιγμα

Το πλέον «καυτό» πολιτικό ερώτημα που κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες στη διεθνή πολιτική σκηνή είναι πολύ συγκεκριμένο, μας αφορά άμεσα και έχει να κάνει με τη θεαματική στροφή της γερμανικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα.

Τα όμοια τοις ομοίοις εισίν ιάματα

Όπως συμβαίνει με πολλές πτυχές της λεγόμενης «εναλλακτικής ιατρικής», η ομοιοπαθητική έχει φανατικούς φίλους και εξίσου φανατικούς πολέμιους. Παρακολουθώντας κανείς την επιστημονική συζήτηση που γίνεται για το ζήτημα διεθνώς, διαπιστώνει ότι σε αντίθεση με ό,τι πιστεύεται, η χρήση συστατικών τα οποία προκαλούν τα συμπτώματα που τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα καλούνται να θεραπεύσουν, είναι ποσοτικά εξαιρετικά περιορισμένη.

Μια πολύ παλιά ιστορία

Η φοροδιαφυγή είναι πανάρχαιο σπορ για τους Ελληνες, όπως πανάρχαιες είναι και οι προσπάθειες που κατέβαλε κατά διαστήματα το κράτος για να την πατάξει! Για παράδειγμα, μια από τις πιο γνωστές φορολογικές μεταρρυθμίσεις, το 378-377 π.Χ., επί άρχοντος Ναυσινίκου, προέβλεπε την απογραφή της περιουσίας των φορολογουμένων και αυστηρότατες ποινές για τους φοροφυγάδες.

Αίτια, συμπτώματα και θεραπείες της εξουσιολειχίας

Δεν φταίν’ οι λείχοι αν οι κυβερνήσεις αλλάζουν.  Αυτοί πάντα με την κυβέρνηση είναι.

Η εξέταση των πολιτικoϊατρικών φαινομένων παρουσιάζει πάντοτε μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον. Η ανάλυσή τους, τόσο από πλευράς εμπειρικής παρατήρησης, όσο και η ένταξή τους στα πλαίσια της επιστημονικής θεωρίας, καλύπτει μια πλειάδα κλάδων των φυσικών τε και κοινωνικών επιστημών.

Το επερχόμενο «ελληνικό θαύμα»

Η Ελλάδα αυτή την ώρα είναι υποτιμημένη στον μέγιστο βαθμό. Το διεθνές οικονομικό σύστημα, οι τράπεζες, οι διεθνείς ελεγκτικές εταιρείες, όσοι τέλος πάντων αποτιμούν χώρες και επιχειρήσεις, την αντιμετωπίζουν ως ζώνη υψηλού κινδύνου, που δεν επιτρέπει την ανάληψη οποιουδήποτε ρίσκου.

Η προετοιμασία για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2012

Ο Στίβεν Χόκινγκ, ο σπουδαιότερος Βρετανός αστροφυσικός, ο οποίος πάσχει από ασθένεια του νευρομυϊκού συστήματος και βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, ήταν το κεντρικό πρόσωπο της τελετής έναρξης των 14ων Παραολυμπιακών Αγώνων «Λονδίνο 2012». Η τελετή, o τίτλος της οποίας ήταν «Διαφωτισμός», σηματοδότησε την έναρξη του δεύτερου μεγαλύτερου αθλητικού γεγονότος του πλανήτη για το 2012, αφού σε αυτό συμμετέχουν περισσότεροι από 4.200 αθλητές και αθλήτριες από 166 χώρες.

Το κυνήγι της αλεπούς

Ο λόγος που επικρατεί ο παραλογισμός, είναι πως είναι απείρως πιο εξυπηρετικός και βολικός από τη λογική και τις απαιτήσεις της. Η Ελλάδα ζει λοιπόν σε έναν παραλογισμό που την βοηθά να αποτάξει τις ευθύνες της, να ξεφύγει από την απαίτηση να βρει πολιτικές λύσεις, να δικαιολογηθεί για μια ακόμη φορά. Μόνο που ο φασισμός δεν είναι παιχνίδι και ας είναι η δικαιολογία του βλάκα: «Φταίνε για όλα οι άλλοι. Εγώ πρέπει απλώς να είμαι συνεπής και ανυποχώρητος στην όποια βλακώδη απόφαση και στερεότυπό μου».