Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία) :
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»
Αντικλείδι 
#1 by karneadis on 28/07/2011 - 9:33 πμ
μεγαλώνοντας γίνεσαι επιλεκτικός , συντηρητικός και πολλες φορές αρτηριοσκληρωτικός…
#2 by π on 28/07/2011 - 9:39 πμ
εμπειρία vs σθένους
σκεπτικισμός vs αισιοδοξίας
#3 by pyrrho on 28/07/2011 - 9:41 πμ
«Τα σαράντα χρόνια είναι τα γηρατειά της νεότητας. Τα πενήντα, η νεότητα των γερόντων.»
Βίκτωρ Ουγκώ
#4 by mpaklavas on 28/07/2011 - 9:47 πμ
στα 20 δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάμε
στα 30 κάτι έχει πιάσει τ αυτί σου
στα 35 το ψιλιάζεσαι
στα 40 το ξέρεις ακριβώς …
στα 50 το χεις εμπεδώσει…
#5 by karneadis on 28/07/2011 - 10:04 πμ
Στην αρχαία Σπάρτη, όταν διασκέδαζαν σε κάποια γιορτή,
οι γέροντες τραγουδούσαν: «Εμείς υπήρξαμε κάποτε ρωμαλέοι και ισχυροί νέοι»
Οι νέοι και ώριμοι άνδρες : «Εμείς, όμως, είμαστε τώρα, και εάν θέλεις έλα να δοκιμάσεις»
και στο τέλος τα παιδιά και οι έφηβοι : «Εμείς, όμως, θα γίνουμε πολύ καλύτεροι»
#6 by talos on 28/07/2011 - 10:04 πμ
Mεγαλώνοντας συνειδητοποιείς πόσο ανούσια ξόδευες (πολλές φορές) τον χρόνο, όταν ήσουν μικρότερος.
#7 by ifestos on 28/07/2011 - 10:09 πμ
Όταν αισθάνεσαι ότι έχεις κάτι σε μεγάλη αφθονία, δεν καταλαβαίνεις την σπατάλη όταν συμβαίνει.
Το ίδιο συμβαίνει και όταν θεωρείς κάτι δεδομένο.
Πόσο δεδομένο είναι όμως ότι έχουμε άφθονο χρόνο μπροστά μας ?
#8 by κατσιούλης βασίλης on 28/07/2011 - 10:26 πμ
Θερμά συγχαρητήρια για τα υπέροχα άρθρα. Είναι τουλάχιστον αξιομνημόνευτα !
#9 by antikleidi on 28/07/2011 - 10:32 πμ
Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια !
#10 by gorm on 28/07/2011 - 10:41 πμ
Οταν σκέφτομαι ότι ο χρόνος περνάει, μου έρχεται πάντα στο μυαλό το ρεφρέν από το καταπληκτικό τραγούδι που έγραψε και μελοποίησε ο Σταμάτης Σπανουδάκης:
«Η ζωή μου περνά και χάνεται
η ζωή περνά και χάνεται, χάνεται
η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται
η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται μάτια μου
Μια στιγμή και μ’ αφήνεις μόνο μου
μια στιγμή και είμαι μόνος μου, μόνος μου»
Βίντεο: http://www.youtube.com/watch?v=L7AeqPiwE5A , http://www.youtube.com/watch?v=vcMCH2IP1ws&feature=related
#11 by antikleidi on 28/07/2011 - 10:51 πμ
Μήπως το συγκεκριμένο άρθρο θα έπρεπε να γίνει το σήμα κατατεθέν του blog ?
Με αυτή την φιλοσοφία ξεκινήσαμε, ορμώμενοι από την επιθυμία μας να αφήσουμε πίσω τα μικρά και ασήμαντα, και να ψάξουμε την ουσία.
#12 by grammakis on 28/07/2011 - 1:16 μμ
ένας γνωστός μου ιερέας λέει και ξαναλέει ότι από κάποια ηλικία και μετά κάθε φορά που έχουμε γενέθλια δεν μεγαλώνουμε αλλά μικραίνουμε (πλησιάζουμε πιο κοντά ) προς την επόμενη ζωή, ή την επόμενη κατάσταση, μια παλιά καθηγήτρια μας στο λύκειο, μας έλεγε ότι όσο μεγαλώνουμε ηλικιακά αλλάζει τρόπο αντίδρασης ο ευ ατός μας και από την επίθεση της νεότητός μας περνάμε στην άμυνα με την βοήθεια των εμπειριών που έχουμε αποκτήσει, εφόσον τις έχουμε αποκτήσει.
Τελικά μάλλον παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η ματαιοδοξία μας για όλη την κοσμοθεωρία μας και την στάση ζωής που έχουμε, εξάλλου ο θάνατος είναι κάτι που θα έρθει σε όλους μας χωρίς εξαιρέσεις για κάποιους, πράγματι ίσως αξίζει να γίνει το σήμα κατατεθέν του blog αγαπητοί bloggers, όπως ίσως αξίζει να γίνει το σήμα κατατεθέν όλων όσων είναι εκεί στα μέσα της δεκαετίας των 40 και άνω
#13 by mpaklavas on 28/07/2011 - 2:56 μμ
ο παπάς ο παχύς έφαγε παχιά φακή…
γιατί παπά παχύ κοροιδεύεις τον κόσμο διασπείροντας φρούδες ελπίδες και μεταθέτεις τα θέλω τους όταν θα βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα?
γιατί του στερείς τη δράση τώρα που μπορεί?
γιατί δεν τον αφήνεις να κάνει καλύτερο τον κόσμο σήμερα?
γιατί τον κάνεις αναβλητικό & τεμπέλη?
γιατί τον κάνεις κακό πολίτη?
#14 by arkesilaos on 28/07/2011 - 3:10 μμ
λάθε βιώσας είπε ο γνωστός ο δικός μου (Επίκουρος) το οποίο σημαίνει στα νεοελληνικά «ζήσε στην αφάνεια » αλλά μάλλον είναι πολύ μακρυά από τον παπά σου ως κοσμοθεωρία
#15 by arkesilaos on 28/07/2011 - 2:59 μμ
οι αρχαίοι όλο αυτό το είπαν με 2 λέξεις : χρόνου φείδου
#16 by tsiribob on 28/07/2011 - 11:24 μμ
χρονου φείδου, χρονου φείδου , αλλά αυτοί που τα λέγανε συμπόσιο για συμπόσιο δεν αφήνανε όλη τη μέρα…(και τη νύχτα)
μάλλον οπαδοί του ¨»δικαιώματος στην τεμπελιά» ήταν (αν και πολυ κατοπινο το συγκεκριμένο)
#17 by tsiribob on 28/07/2011 - 11:26 μμ
Χρόνου φίδια χρόνου φίδια
Να σε ροκανίζει ο χρόνος
Και να σε ρουφάει σαν φίδι
Είναι της φιλοσοφίας
Τ’ ασταμάτητο παιγνίδι
Της βιολογίας είναι
Το μυστήριο το μέγα
Το ρολόι που σκοτώνει
Και το άλφα και το ωμέγα
Μια δενδρογαλιά ένας βόας
Μια φωνή σαν τηλεβόας
Που σου λέει όλο τα ίδια
Χρόνου φίδια
Φίδια χρόνου, χρόνου φίδια
Σάπια πάτησα σανίδια
Φίδια
Και βουλιάζω στα σκουπίδια
Φίδια χρόνου, χρόνου φίδια
Τραβάνε σαν βαρίδια
Τα παράλογα παιγνίδια
Χρόνου φίδια
Χρόνου φίδια ( Χατζηαβάτης )
Στίχοι: Γιάννης Κακουλίδης
#18 by Νέστορας Καλφίδης on 01/08/2011 - 6:58 μμ
Πολύ όμορφο, όπως και άλλα άρθρα στο μπλογκ! Καλή συνέχεια!
#19 by antikleidi on 01/08/2011 - 7:00 μμ
Ευχαριστούμε θερμά !
#20 by hariskar on 12/08/2011 - 12:26 μμ
Πολύ καλό! Συγχαρητήρια!